Lyod Conchas
Ang high school ang masasabi
kong isa sa mga mahahalagang bahagi ng aking buhay.
Ang pagdaan sa high school
ay tila isang pagsakay sa tren.
Tila matagal ang biyahe sa
simula subalit sa pagtatapos ay magtatanong ka kung bakit ang bilis.
Hindi mo alam na ang isang
pagkakataong nakita mo ang mga kaibigan mo ay apat na taon na pala.
Hindi mo alam na ang lahat
ng mga nadaan mong "tanawin" ay mga alaala na lamang pala na iyong
iniiyakan at tinatawanan na tila isang baliw. Ang mga iyon ay maaaring mga
bagyong sinubok ka, mga dahon ng aral na hinubog ka, o maging mga hangin ng
kalokohang nilanghap mo nang matagal.
Sa loob ng tren ay natuto
ako hindi lamang mula sa mga librong aking binabasa habang naghihintay na
makarating sa baban subalit ang mga tanawin sa labas at ang mga taong nasa loob
ang higit na nagturo sa akin ng mga aral ng buhay na hindi tulad ng bilis ng
tren ay hindi kahit kailan masusukat.
Sa loob ng tren ay nakilala
ko ang mga guro na hindi lamang matiyagang tumayo para iabot sa akin ang baso
ng kaalaman, subalit tinabihan din ako bilang mga kaibigan sa tuwing ang
tanawin ng buhay ay mausok o maalikabok.
Sa labas naman ng tren at sa
bawat pag-uwi ay ang aking mga magulang na batid ko ang hirap para lamang
ihatid ako lagi sa tren.
Ang mga taong ito ang
nagturo sa akin ng mga tamang pagpapatakbo ng tren na kung tawagin nga natin ay
buhay- katapatan, sipag, tiyaga, disiplina.
Sa araw na ito ay pababa na
tayo ng tren na hindi ko namalayang apat na taon kong sinakyan.
Ang estasyon para sa
tagumpay ay isang sakay pa. Ito ay dahil sa isa pang tren ang dapat nating
sakyan- ang kolehiyo. Kaunting hintay pa. Kaunting hirap pa.
Ang lihim? Wag nating
tanawin ang dulo. Maghanap tayo ng aliw at inspirasyon sa mga tanawin sa labas
at maging sa mismong loob ng tren. Hindi mahalaga ang destinasyon. Ang mahalaga
ay ang paglalakbay.
At matapos nito, tayo na ang
magpapatakbo ng sarili nating tren.
Nawa ay ating patakbuhin ang
tren ng buhay nang walang pagsasayang sa oras at nang walang nasasagasaang mga
tao.
Nawa ay ating hingin ang
gabay ng imbentor ng tren na kung tawagin ay buhay.
Nawa ay sakyan natin ng
buong sigla ang bagong tren ng buhay.
Nawa ay matuto tayong
lumingon at bumalik sa pinanggalingan.
At tandaan niyo ito.
Kapag nagkita-kita tayo,
hindi lang ako pasahero ng isang tren. Ako na mismo ang may-ari at ako na rin
ang nag-ayos ng tren.
Isang pagbati para sa ating
lahat!
Maligayang pagtawid sa
panibagong tren ng buhay!
.
.
.
At ito sana ang nais na
ibigay sa atin ng aking anak sa araw na ito- ang tren ng buhay, buhay na nawala
nang kahapon siya ay masagasaan mismo ng isang tren. Subalit ang sabi nga niya,
hindi mahalaga ang destinasyon. Ang mahalaga ay ang paglalakbay.
Image Sources:
No comments:
Post a Comment