Calliope

Toffer Garcia-Tiña

"We (writers) fail just because we stop writing!"

-Ray Bradbury

Tinanong ng nanay ko, "Bakit nagsusulat ka pa rin kahit Linggo na? Magpahinga ka naman."

"Nagpapahinga naman ako ah. Kaya nga ako nagsusulat eh."

* * * * * * * * * *

Nagising na naman ako. Linggo- na naman.

Excited na naman ako. On the way na naman kasi ako sa mental hospital. Hindi ako ang doktor. Isa rin ako sa mga baliw. At lalong hindi rin ang pokpok doon. Walang doktor. Hindi naman kasi nagagamot ang kabaliwan. Nurse lang. Babae. Sh*t! Sexy! Hospital ba ito eh bakit feeling ko nasa langit na ako?

Ang di alam ng lahat- matagal na kaming magkakilala. Nagkita na kami dati. Tila ba nakita ko na siya sa dati kong buhay. Siya ay isang anino na tila ba matagal ko nang tinalikuran pero nakita at nakilala ko lang nang ako mapalingon.

Sa dati kong buhay, matagal akong naghanap noon at nahanap ko nga siya. Isa pa nga siya noong stranger pero nang makita ko siya ay nag-stand out talaga siya. Ang sabi ko, "Siya. Siya talaga ang liligawan ko. Siya talaga ang pakakasalan ko. Siya ang mahal ko."

Kaya nang matagpuan ko siyang nakaupo ay agad akong tumabi sa kanya. Agad din akong nagtanong sa kung ano ang pangalan niya at nagpakilala rin naman ako. Nag-usap kami. At ilang sandali lang, naramdaman kong nagugutom na siya. Ito at may dala naman akong pagkain. Naalala ko kasi ang bilin ni Mama, "Wag kang magmamahal, magpapakasal o mag-aasawa kung di mo kayang buhayin at pakainin?"

Anyway, nang matapos kaming kumain ay nagpunta kami sa sinehan. Tapos... Tapos sa hotel. Di ko na mapigilan ang sarili ko. Sasabog na ako. Sasabog na ang nararamdaman ko noon. Nahihiya pa akong maghubad noon. Pero di ko na talaga mapigilan. At naulit pa ang mga ganoong pangyayari.

Tama. Tanda ko na. Ang nurse sa mental hospital ay nakita ko na noon sa isa ko pang buhay. Sa classroom. Crush ko siya noon. Di ko sinabi ang nararamdaman ko noon. Namatay na lang siya. I tried to move on but- eto at nabaliw ako. Nang ako ay uhaw at mag-isa noon, mula sa wala, ako ay napatulala kasi tila isang himala, buhay siya. May dala siyang tubig noon. Niyakap niya ako na tila isang batang naligaw o nawala. Matagal raw siyang naghintay na kailanganin ko siya. Matagal. 

Naging kami. Pero nag-aaral ako. Kailangan naming maghiwalay minsan. Di ko alam kung problema ito o hindi pero sa bawat page ng readings o exam papers na mahawakan ko ay nakikita ko siya. Nakikita ko siya everywhere- lalo talaga pag nagbabasa ako o manonood ng isang pelikula o makikinig ng isang kanta o surfing, research o facebook sa Internet. Nakikita ko siya kahit saan- sa jeep, sa tricycle, sa c.r, sa salamin, sa kanto habang naglalakad, kahit sa ebak na sh*t at naapakan ko sa kanto o minsan ay ayaw lumubog, kahit nakaupo lang ako, kahit nasa kama ako (Wait. Wala kaming kama), kahit tulog ako, kahit may kausap o kasama ako. Lagi talagang may naghihintay sa akin. Kaya naman pag nagkita, iba't ibang karanasan at lugar ang aming nararating. Minsan ay oo, mahirap din. Minsan mapapalingon sa iba o busy ako but no, commitment and faith. Minsan ay bigla na lang di mamamansin. Minsan ay ayaw sumama. Minsan ay demanding. Pero di ako sumusuko at di ako susuko. Napapagod rin naman siya. Pahinga lang din pag may time. Pero para sa akin, sapat nang pahinga ang makasama ko siya.

Nagbukas muli ang pinto ng aking puso. Ganito sana ang lahat. Na kahit may papers na kailangang ipasa (o ihabol) nakakamatay na deadline o exams na kailangang aralin, bukas ang pinto ng puso. Sinasabi natin na wala tayong oras sa pag-ibig dahil sa ating trabaho. Di ba kailangan ng pag-ibig sa trabaho? Ang pag-ibig ay laging nakaabang na buksan natin ang pinto ng ating mga puso. Ang iba nga ay parang magnanakaw na lang. Di mo alam nakapasok na. Walang ligtas.

Ikaw? Mag-date naman kayo nang naghihintay sa iyo. Pagbigyan mo naman kahit minsan. At pag naging kayo, always miss her but never let her miss you. Pag sobrang tagal niyong di nagkita, tatanda siya at pag sobrang tagal talaga, mamamatay. Siya ay isang bulaklak na nangangailangan ng hangin, tubig, araw, lupa and above all- love.

Kaya ikaw na naka-headset o naka-earphone, wala ka bang naririnig bukod sa kanta na nasa tumutugtog? Tanggalin mo naman ang headset o earphone mo. Makinig. Tibok ng puso mo. O kung ayaw mong tanggalin, go lang at maghintay kang marinig mo siya. Siya ay bumubulong- sa kung ano ang dapat mong isulat. Kung pasaway ka talaga ay sayang naman at na-miss mo. Di mo narinig. Ang laki ng nawala sa iyo.

The best ideas come just within seconds. And who knows? That in just a few seconds, the thing that you miss to write about is a life-changing and unforgettable masterpiece.

So next time, magdala ng ballpen sa bulsa. O kung ayaw, i-save sa drafts ng cellphone. So tigilan mo na ang pagbasa rito at baka bumulong na naman siya sa iyo.

There are so many ideas in this world yet they are perishable not because of those who pick them but because of those who ignore and throw them away. They get expired. So stop, look, and listen.

At pag matagumpay mo itong naisulat, say,"Thank you for coming. Come again." At kung hindi naman ay,"Thank you for stopping by." At iwan mong bukas ang pinto ng puso at isipan mo.

Pag ito nabasa ni Mama, assured na sabihin na naman niya na may babae ako. Wala.

Eh sino iyong nasa kuwento mo? Ang tinabihan mo?

Wala.

Wala?

Ay sorry, nakalimutan ko. Siya nga pala si Calliope, diyosa ng pagsulat.

Bawat Linggo ay date namin- sa mental hospital na nagta-transform minsan bilang dancefloor, stage, o sinehan. Bawat Linggo ay may mga kuwento, balita at misa ang pokpok. Bawat Linggo ay may dala dapat kaming notebook at ballpen. Bawat Linggo ay nagsusulat kami sa loob ng 5-15 minutes. Sa bawat Linggo ay nagsusulat ako sa utak (na minsan nga ay nagiging araw-araw). Ako ay isang baliw, baliw sa kanya. Lahat kami. Bawat Linggo- buntis ako- sa mga ideya. Ang bawat Linggo ay free- walang bayad at feeling ko malaya ako. Ang bawat Linggo ay ang aming alak at drugs sa paglimot na may kahapon at bukas. Sa bawat Linggo ay natututunan kong kulang pa ang natutunan ko. Sa bawat Linggo ay dalawa ang tahanan ko. Ang bawat Linggo ay buhay. Ikaw na ang bahala kung paano mo bibigkasin ang salitang "buhay?"

Every Sunday, I am completely in love. Every Sunday, I fall in love. And even without Sundays, I stay in love. I just cannot express how blessed and joyful I am. I am thankful and content.

Linggo nga pala. Sana Linggo araw-araw.

Image Sources:

http://fineartamerica.com/art/drawings/geisha/all
http://www.learning-mind.com/mysterious-phenomenon-of-jamais-vu-the-opposite-of-deja-vu/
http://pictify.com/user/lmalis/street-art
http://vostokzapad.wordpress.com/tag/balloon-girl/